اخلاق هنری حکم میکند که هر هنرمند حریم وحرمت خود راارج نهد این اخلاق از رفتار ومنش گرفته تا گفتار ولحن ونگاه در جمع هنرمندان هر چند رقابتهایی وجود دارد وامری طبیعی است اما هر هنرمند باید مراقب باشد که این رقابت به حسادت مبدل نگردد .زیرا حسادت یک بیماری روانی است که اول به خود اوضربه میزند دغدغه فکری ومخل ارامش اومیگردد دریای زیبا وآرام وپویای خود را با آن متلاطم میکند بذر کینه ودشمنی را می افشاند ودر نتیجه توان اورا کم میکند ذهن بیمار کجا نور حقیقت بیند .اخلاق هنری این که همدیگرا تحمل کنیم ومشوق همدیگر وخیر خواه هم باشیم دست روی نقاط قوت یک اثر بگذاریم بهانه جویی نکنیم حالت تدافعی در برابر پیشنهاد وانتقاد نگیریم منطقی بیندیشیم .تنها حدف شهرت وقدرت وتکروی نباشد منیت نداشته باشیم ما را در نظر بیاوریم شمع محفل بزم هنر خویش باشیم .تنش ایجاد نکنیم متاسفانه امروزه با این که مدعی عرصه ادبیات هستند با سخن خویش خنجری ساخته در قلب هم فرومیکنند تا خود را مطرح کنند این به نظر هم ضایعه وهم فاجعه است .عرفان علوی میتواند هنرمندان را ازین ورطه هولناک نجات بدهد اگر به آن روی آورند

                  اثر صدیقه اژ ه ای         مدیر وبلاگ تسنیم