بیاد دارم وقتی انقلاب پیروز شد.چقدر مردم عوض شده بودند .خانمها به پوششون توجه داشتند جوانها توسرما وبرف برای افرادی که ناتوان بودند نفت مواد غذایی در خونه هاشون میبردند بچه بسیجی ها حفاظت محله رابه عهده داشتند نیروهای مردمی باانتظامات همکاری داشتند مردم همه گوش شده بودند وچشم قلبشون رابدست رهبر شون سپرده بودند از هیچ کمکی دریغ نمی کردند دعا های چندین ده ساله ملت ایران به اجابت رسیده بود کسی چیزی احتکار نمیکرد دلهاآسمونی شده بود وبانوان این مرزوبوم از همه فعال تر وبهترهمانهایی که دردوره شاه بی حجاب بودند چادر سرکردنداهل توجه ورفتار اخلاق اسلامی شدند مردم داشتند آیین اسلام عزیز راالگوی خود قرار میدادند که یک ...خاین اولین اختلاس راانجام داد وآنروزها ازرادیو پخش شدوقتی متهم حرف میزد. من رفته بودم برای بچه های مسجد شاگردهای کانون هدیه بخرم که مغازه دار به من گفت واقعا دلم گرفت. شکستم انتظار نداشتم شمادارید برای اینکه عده ای به مسجدآمده اند هدیه میخری واینها از بیت المال اختلاس کردند آنروزها هنوز جنگ نبود امااز همین جابرخی دچار شک شدند وبعدها هروقت حرف ازدیانت حجاب حساب کتاب زدیم ایراد وارد کردند بروید جلوی دزدیها را بگیرید وبعد هم سی سال از انقلاب میگذرد دفاع مقدس دفاع جانانه ای بود که فرزندان این مرزوبوم انجام دادند دفاع آنان بیانگر اخلاص وفداکاری در راه حق بود تاکنون هیچ نویسنده وکارگردان هنرمندی نتوانسته به گردآنها برسد. آنان همه توان خودرا بکار بستند تاریخ شاهد رشادتهای آنان است شهداءبهترین الگوی جوانمردی وشجاعت همت حق طلبی بودند اماآنها که با. بد اخلاقی های سیاسی اخلاقی ودور زدن اقتصادی نه به خون شهدائ احترام گذاشتند نه توجهی به آرمانهای مقدس این نظام نمودندآنها بدترین وزشترین حرکت راانجام دادند تا جایی که دل دشمن را شاد کردند.

        اثر صدیقه اژ ه ای                         مدیر وبلاگ تسنیم

ازچند روزقبل شور وحالی داشتم کفش کیف جعبه مداد رنگی ورمان کمربند سفید لیوان لعابی گلدار ودفتر مشق را که رویش یک درخت سیب چاپ شده بود برمیداشتم نگاه میکردم بوی خوبی داشت کفشهایم را درکنار آنهاگذاشتم تازه روپوش طوسی رنگ رااز خیاطی که درهمسایگی مابود گرفتم بوی داغ اطو داشت حمام رفته وباشادی رفتم تورختخواب دعای هر شب رامرور کردم چشمهام رابستم خوابم برد تاصبح چندباراز خواب پریدم ساعت را نگاه کردم صبح هنوز خورشید طلوع نکرده بود دست وصورتم راشستم موهام شانه زدم داشتم لباس میپوشیدم که مادرم گفت چه خبر زوده ومن گفتم نه من دوست دارم بپوشم بعداز چند لقمه نان وپنیر یک لیوان شیر آماده رفتن شدم مدرسه ما دورتر ازخانه بود پدرم دستم راگرفت رفتیم مدرسه دم مدرسه مثل این که بال در آوردم پریدم داخل البته هنوز تازنگ فرصت بود اما همین که رفتم توحیاط دیدم بچه های سال اولی که دارند گریه میکنند چسبیدند به چادر مادرشان دختر کوچولویی هم بغض کرده بود اما تنها بود رفتم کناراون سلام اسمت چیه جواب نداد خودش را کنار کشید رویش را برگرداند وقتی به اون نگاه کردم دیدم آرام داره گریه میکنه . زنگ خورد رفتیم سر کلاس بچه ها را به ترتیب قدروی نیمکتهای چوبی نشاندند ومن از بقیه قدم بلند تربود آخر کلاس منم ناراحت شدم دوست داشتم جلوی نیمکت بنشینم خانم معلم ما یک خانم معلم مهربون بود اما وسط سرش طاس وچاق بود راستش من نپسندیم هم اون را هم جایم رااحساس میکردم جای تنگی قرارگرفته ام باخودم گفتم من این همه میخواستم بیام مدرسه اینم مدرسه ظهر حال خوشی نداشتم سر کلاس خوابم گرفته بود فکر کردم اون بچه هایی که گریه میکردند حق داشتند.درس ما داراو آذر بود کتاب ما عکسهای رنگی داشت وقتی به خونه اومدم مشکلم را گفتم اما کسی گوش ندادفردا صبح آن شور وشوق رانداشتم رفتم مدرسه وقتی معلم اومد رفتم جلوخانم سلام من گوشم کم میشنوداجاز بدین بیام نیمکت جلویی خانم معلم مهربون بالبخند گفت بیاعزیزم اما گوشتم میشنود اشکالی نداره ومن این خاطره را هرسال روز اول مهر بیاد می آورم نمیدونم درقید حیات هست یا نه در هر حال توقلب من که زنده است

 اثر صدیقه اژ ه ای

                                                                   مدیر وبلاگ تسنیم